Falsifikovanje srpske istorije lažima i pseudonaukom
04.06.2018. Vesna Radojević
Foto: Printscreen/YouTube
Da su beduini srpskog porekla, a Konstantin Veliki Srbin mogli smo da pročitamo ovih dana u člancima o sinajskom manastiru Svete Katarine koji su preko nekoliko nacionalistički orijentisanih portala stigli i do Kurira. Novinski izveštaji o slavnoj istoriji Srba nisu retkost u našim medijima, a vrlo često se pribegava preuveličavanju činjenica ili namernom pogrešnom tumačenju nekih istorijskih događaja.
Godine 330. na ovom mestu carica Jelena, majka cara Konstantina Velikog (srpskog porekla), podigla je kapelu posvećenu Bogorodici. 1
1
Dragoljub Marjanović, vizantolog i naučni saradnik Filizofskog fakulteta u Beogradu kaže za Raskrikavanje da je netačno da je Konstantin Veliki srpskog porekla.
„Budući car Konstantin Veliki rođen je 273/4. godine u okolini antičkog Naisusa, današnjeg Niša u Srbiji. To što je mesto njegovog rođenja danas grad u savremenoj državi Srbiji, ne čini njega Srbinom. To je naivna interpretacija koja se često sreće u raznoraznim tekstovima i publikacijama ljudi koji pišu bez dovoljnog poznavanja istorije i naučne metodologije, a često su i namerno subjektivni i skloni falsifikovanju naše prošlosti“, kaže Marjanović.
Poznato je da je car Justinijan još u VI veku doveo desetak porodica sa prostora današnje reke Drine i naselio ih uz sam manastir sa ciljem da čuvaju manastir. 2
2
„To je apsolutno netačan podatak, neutemeljen u istorijskim izvorima“, dodaje Marjanović. „Autor članka ne daje nikakvu referencu kojom bi potkrepio svoju tvrdnju, niti se poziva na bilo kakav relevantan istorijski izvor ili dokument. Kao što se ne poziva na izvore i ne daje dokaze da je Konstantin Veliki bio Srbin, već taj zaključak neozbiljno izvodi samo na osnovu mesta njegovog rođenja“.
Za deo današnjih Beduina koji naseljavaju okolinu manastira se smatra da su potomci starih Srba sa područja današnje Srbije. Zanimljivo je i to da su oni jedina zajednica pored Srba u svetu koji imaju i slave porodične slave. 3
3
„Podatak da su navodno beduini na Sinaju, kao potomci Srba sa Drine očuvali običaj proslavljanja krsne slave je takođe neutemeljen, i bez ikakvih osnova u istorijskim izvorima. Smatra se da prvi pomen krsne slave ili proslavljanja nekog svetitelja Crkve u porodičnom krugu, potiče iz tekstova druge polovine 11. veka“, kaže Marjanović za Raskrikavanje.
Marjanović dodaje da ideja da su vizantijski carevi, a naročito car Justinijan Prvi, brinuli o bezbednosti manastira, i da su naseljavali romejsko stanovništvo iz drugih oblasti na teritoriju u blizini manastira Svete Katarine, jeste utemeljen u izvorima i sreće se u nekim tekstovima.
U manastiru pevaju "po glasovima“ koji su tipični za srpsko narodno pevanje, a osam vrsta glasova (melodijske formule izuzetno drevne) se koristi i u srpskom crkvenom pojanju. 4
4
Pojanje po glasovima koje se koristi u manastiru Svete Katarine i u srpskom crkvenom pojanju, prema rečima vizantologa Dragoljuba Marjanovića, nije specifično srpsko, budući da je osmoglasno pojanje ustanovljeno dosta rano u Vizantiji, već u 6. veku.
„Sloveni i slovenske crkve, pa među njima i Srbi, primili su ovaj sistem pojanja od Vizantinaca, odnosno Grka, koji su ga razvijali tokom vekova. Štaviše, kao glavni centri ovakvog osmoglasnog crkvenog pojanja u ranoj Vizantiji smatraju se upravo Manastir sv. Katarine na Sinaju, i Manastir sv. Save Osvećenog u Palestini. U tom smislu, može se reći da se srpsko osmoglasno pojanje zapravo zasniva na starijem predanju čiji se centar nalazio u sinajskom manastiru“, kaže Marjanović.
Mediji koji su takođe objavili ovu vest:
